کاش آمدن شعر دلیلی جز بودن تو داشت

نبودنت شعرم را به نابودی کشید.

*

بس است دیگر

اینقدر به اسم عشق، نفرت پراکنی نکنید!

*

امشب از "عشق" های "بی قید و شرط" ی که

در "سکوت" مظلومانه خود "چتر" رازآلود "خاطره ها" را بر سر "زنی"

باز می کنند دلم گرفت.

از تمام کلماتی که با تو برایم معنی پیدا کرده بودند دلم گرفت.

نه فقط برای من، که برای دیگری نیز مایه الهام و دلخوشیند.

اینگونه نمی خواهم.

تو و کلماتت را در انحصار خود می خواهم!

*

کاش حنجره تمام آدمها برای من بود

تا صدایم را به گوش تو می رساندم.

اما چه فایده

گوش های تو زیادی سنگین است!

غریبه نیستی برایم

خودم را در تو می بینم

نه

فراتر از دیدن

خودم را در تو حس می کنم.

آنقدر نگاهت کرده ام که گویی تفاوتی بین ما نیست.

نگاه های حسرت بار من تمام فاصله ها را پر کرده است.

باور کن! وقتی نگاهت می کنم به طرز عجیب و زیبایی آشنایی برایم.

اگر به دیگری تعلق پیدا کنی، 

تعلقاتم را چه کنم؟

چگونه آرامشان کنم؟

با تعلقات خاطر ِ بی صاحب چه کنم؟

بگویم از این به بعد متعلق به چه کسی باشید؟

حال که این دل اینگونه خود را به تو گره زده

بی تو بودن را تاب ندارد.

با این دل چه کنم؟

چه باد روح بخشی شروع کرده به وزیدن.....

صدای حدادیان از بلندگوی مهدیه امام حسن پیچیده تو خیابون و کوچه ها و خونه ها.......

باد و صدای مناجات همراه با هم شروع کردن به دلبری و آشوب کردن....

انگار این باد لطیف و دل نواز  داره میگه؛ ای دل! رمضون اومد...تکون بخور

تو هم مثل من سبک باش و بلند شو.....از این زمین دل بکن.

تو هم مثل من پرده های اتاق دلت رو بزن کنار و همراه من بیا بریم به اوج....

پیش  آسمون و آسمونی ها......

خدای رمضان! دستمو بگیر....

سلام ماه رمضون...........

تمام خط و نشان هایم برای بی فکر تو بودن و بی تو سر کردن

منتهی می شوند به خط و خطوطی که پرند از یاد تو و فکر تو

و....نام تو!